Биш баласын ялгыз үстергән ир: «Әле ярый чит кеше кертмәгәнмен»

Яратышып өйләнешә алар. Матур яшиләр. Тормышларын үз куллары белән төзиләр. Кечкенә генә йорт алып, аның янына каралты-курасын, мунчасын салып куялар. Бөтен җирләре җитешкәч, балалар үсеп килгәндә, ишекләрен кайгы җиле шакый.

Кайбыч районының Кече Мәми авылында яшәүче Николай Ворожейкин хатыны савыгыр дип өметләнә. Аның белән бергә биш баласы да шул теләктә була. Әмма Надеждага 46 яшькә кадәр генә яшәргә насыйп булган икән.

– Надежда бер дә сәламәтлегеннән зарланмый иде. Ни булганын үзебез дә аңламадык, – дип искә ала 67 яшьлек Николай. – Ул кичне хатыным сыер саварга дип чыгып киткән иде. Шул чакта кече кызымның ярдәм сорап кычкырганына сискәнеп киттек. Абзарга йөгереп чыксак, Надежда җирдә ята. Сөйләшерлек хәлдә түгел иде. Тизрәк өйгә алып кердек. Табиблар инсульт диделәр. Буа хастаханәсендә алты көн үлем белән көрәште ул. Башына операция ясагач, хәле уңайланып та киткән кебек булды. Күзләрендә яшәү очкыннары пәйда булды. Шул чакта күңелемә җылы йөгерде, өмет барлыкка килде. Биш балабыз хакына исән калыр, дип уйладым. Тик коткарып кала алмадык.

Николай Надежда белән беренче тапкыр очрашуларын әле бүген дә хәтерли. Буа техникумы таныштыра аларны. Егет кызга бер күрүдә гашыйк була. Ике ел очрашып йөргәч, гаилә коралар. Берсе – хисапчы, икенчесе зоотехник булып эшли башлый. Бәхетләренең ташып торган чаклары. Николай бу вакытларны бик сагынып, хисләнеп сөйли.

– Ул чакта очып кына йөрдем мин. Безнең яшь арабыз да – җиде ел бит! Яшь кыз эләктер дә тагын, очма, имеш! Бик акыллы, уңган-булган кызга өйләнгәнемне аңладым. Бик тырыш иде. Бөтен җиребез ялт итеп торды. Өйдән чыгып китүгә үк сагына башлый идем мин аны, – ди Николай.

Күп тә үтми, бер-бер артлы сабыйлар туа башлый. Биш балага гомер бирә алар. Сабыйларны кечкенәдән тормышка өйрәтеп үстерәләр. Әнисез калганда, иң олысы Аннага 24 яшь була. Инде аның үз гаиләсе бар, баласы да туарга өлгергән. 21 яшьлек Татьяна Казанда укый. Әтиләре янында өч бала кала. Николайга – 16, Галинага – 14, Владимирга – 12 яшь.

– Нишләр икән бу Николай, диючеләр күп булды. Берәүләр шешәгә үрелеп күңелен басар дип көтте, икенчеләр кызганып күзәтте. Әмма мин үземне тиз кулга алдым. Елап утырып булмый. Абзар тулы мал-туар бар. Балаларны кеше итәргә кирәк. Өйрәтә икән ул дөнья! Сыерын да саварга өйрәндем, – ди ул. – Кешегә савып бир дип бер әйтеп була, ике әйтәсең. Өченчесендә инде тыңламаска да мөмкинннәр. Мин дә: «Нишләп кеше борчыйм әле», – дидем дә сыер имчәгенә үзем тотындым. Ул чактагы хисләремне үзем генә беләм. Хатын кадерен тагын бер кат аңладым. Их, минәйтәм, әгәр исән булса… Үкенечләр булмады үзе. Яратып яшәдем, начар сүзләр әйтмәдем. Авырудан исән калган булса, мин аны тагын да кадерләр идем.

Дәвамы чыганакта: https://vatantat.ru/2023/02/104179/