"Әти... Әни юк бит инде... Җидесен дә укыттык..."

Бер шалтыратты Руслан, ике, өч тапкыр хатынының номерын җыйды. Тик җавап бирүче булмады. Тагын телефонын кая куйганын оныткандыр да, өй буйлап эзләп йөридер инде, дип Иркәсен күз алдына китереп елмаеп куйды ир. Тагын шалтыратты. Бу юлы телефонны алдылар, тик... хатыны түгел, кызы.
– Әти?! Хәлең яхшырдымы әллә? Мин бик шат. Тизрәк өйгә кайт, әти, син безгә бик кирәк, – диде кызы.
– Озакламам, кызым, кайтырмын. Кая, әниеңә бирче телефонны.
– Әти, ни бит... Әни юк бит. Үлде. Синең хәлең начар булгач, борчымадык. Җидесен дә укыттык инде.

Тулы вариантын газетабызның алдагы саннарының берсендә укый алвсыз.