Фотолар геройларның шәхси архивларыннан

«Клиникадан чыккач, үкси-үкси еладым»

Алия Әсхәдуллина, Лаеш:

Миңа 33 яшь. Профессиям буенча – укытучы. Декретка чыкканчы, балалар бакчасында тәрбияче булып эшләдем. Аннары төзелеш фирмасына бухгалтер булып кердем. Әмма анда озак эшли алмадым. 2,5 айдан соң больничный алырга туры килде.

Бу – 2021 елның 18 мае иде. Иртә белән торгач, гадәттәгечә, душ керергә киттем. Берзаман култык астында олы шеш барлыгын сиздем. Мин нинди шок хәлендә булганымны белсәгез!

Тиз арада юыну бүлмәсеннән чыгып, киенә башладым. Ул вакытта машина йөртүгә хокукым булса да, шәһәрдә йөргәнем булмады. Шуңа күрә якында урнашкан түләүле клиникага УЗИга бардым.

Табиб мине карагач, тәмам йөзе үзгәрде. Башта сиздермәскә тырышып карады, әмма моны сизмәскә мөмкин түгел иде. Ул миңа тиз арада онкологка мөрәҗәгать итәргә кушты.

Клиникадан чыккач, үкси-үкси еладым. Бу – минем беренче һәм соңгы тапкыр алай елавым иде.

«Үземне көрәшергә әзерләп куйдым»

Икенче көнне иртәнге 6да апа белән онкодиспансерга бардык. Чират урамга кадәр сузылган. Кеше, приемга эләгер өчен, урамда көтеп басып торырга мәҗбүр. Без дә чират алдык.

Кешеләр үзара нидер сөйләшә. Һәрберсе чир белән көрәшүе турында сөйли, үз тәҗрибәсе белән уртаклаша. Ул вакытта аларны юньләп аңларлык дәрәҗәдә түгел идем. Башымда бушлык һәм шундый куркыныч уйлар. Безнең җәмгыять яман шеш авыруы турында күп нәрсә белми.

Минем бер җирем дә авыртмый иде. Әгәр ул шешне тотып карамасам, әле озак вакыт бернәрсәгә дә шикләнми йөргән булыр идем.

Приемга кергәч, өстәмә анализлар тапшырырга әйттеләр. «Сезгә биопсия кирәк», –  диделәр.

• Биопсия – диагностик яки тикшеренү максаты белән организмнан күзәнәкләр яки тукымалар алу. Биопсия – яман шеш – рак авыруы шикләнелгәндә диагнозны раслый торган ысул.

Диагноз куйганнарын көтә башладым. Әмма эчемнән генә бөтен нәрсәне аңлаган идем. Үземне көрәшергә әзерләп куйдым. Минем 2 кечкенә малаем бар, аларны өйләндерәсе бар. Мин, һичшиксез, көрәшәчәкмен, дидем.

«Кеше мине кызганса да, мин үземне кызганмаска булдым»

Әйләнә-тирәмдәге кешеләрнең мине кызганулары тагы да хәлемне начарайтты. Кычкырып әйтмәсәләр дә, күзләреннән укып була иде. Әлбәттә, алар миңа яхшылык тели, минем өчен курка. Бу – нормаль күренеш. Тик шулай да җәмгыять әлеге диагнозга карата белемлерәк булсын иде.

Кеше мине кызганса да, мин үземне кызганмаска булдым. Юк, мине дә кызганмасыннар! Ничек яшәгәнмен, шулай яшәвемне дәвам итәм. Параллель рәвештә әле дәваланам.

Шундый кәеф белән эш кузгалды. Гистологиядән нәтиҗә килгәч, онкологка бардым.

 22 июнь көне госпитализация, – диде. Мин инде барысын да белсәм дә, барыбер табибтан диагнозны ишетәсем килде.

Әйтегезче, миндә нәрсә?

Нәрсә, нәрсә. Яман шеш сездә, менә нәрсә!

Мин әлеге сүзләрне гомерем буена исемдә калдырдым.

Шуның белән безнең сөйләшү тәмам. Машинага чыгып утыргач, миннән хәбәр көткән туганнарыма шалтыратып чыктым. Барчасына да: «Сәлам! Миндә яман шеш һәм 22се операциягә ятам», – дидем.

Алар миннән дә катырак борчылды.

«Улым, күңелемне күтәрер өчен, чәчен алдыртты»

Табиб сүзләренә кире әйләнеп кайтасым килә. Күпчелек кеше, диагнозны ишеткәч, зиратка барып, үзенә урын эзли башлый. Әмма мин – көчле рухлы кеше.

Табиблар да – кеше. Аларда да битарафлык туарга мөмкин. Көн саен әлеге авыр диагнозны кешегә әйтүе җиңел түгел. Ләкин табибның сүзләреннән күп нәрсә тора. Ничек ул мәгълүматны җиткерә, пациентның да кәефе шундый була!

Ул вакытта балаларымның берсенә – 4, икенчесенә 6 яшь иде. Мин аларга, сәламәт булыр өчен, кечкенә генә шешне алдырырга кирәклеген әйттем.  

Табибым Альберт Гимранов иде. Нәкъ менә ул булу белән миңа уңыш елмайды! Аның белән сөйләшкәннән соң, борчылудан туктадым. Үземне ышанычлы кулларда икәнемне белдем.

Соңрак гистологиядән тулы анализлар килде. Миндә 2нче стадия метастазлар иде. 8 курстан торган химиотерапия һәм 25 нурланыш билгеләделәр. Дәвалану процессы башланды.

Химиядән соң чәчләрем коелды. Кечкенә улым, күңелемне күтәрер өчен, чәчен алдырырга сорады. «Әни, минем сиңа булышасым килә», – диде.

Миңа гаиләм, туганнарым, дусларым, күршеләрем булышты һәм гел янымда булды. Алар белән бу юлны үтүе җиңелрәк булды. Кабатлап әйтәм: мине беркем дә кызганмады! Жәлләү миңа кирәкми иде. Авыр вакытларда кемнең кем икәнлегенә төшенәсең. Аллага шөкер, минем янымда гел яхшы кешеләр генә булды.

Әйе, химиотерапия – ул бик авыр. Әмма күтәренке кәеф, көчле рух белән аңа түзәргә була.

Химиядән нерв системасы газап чигә. 4нче химиотерапиядән соң иремә: «Башка булдыра алмыйм. Бармыйм, кирәкми. Ничек язган, шулай була», – дигән чаклар да булды.

 Аннары үз-үземне тынычландырдым. Яшисе килү теләге миндә көчлерәк иде!

Химиядән соң, нурланыш терапиясе башланды. Әлбәттә, ул химиядән җиңелрәк, әмма 2 катка менер хәлем дә калмаган иде. Аяк атламый, йөрәк сикерә.

Анысы да бетә икән!

Җитәкчем миңа җиңеп чыгарга булышты.

Бу хакта тулырак: https://intertat.tatar/news/yaman-sesne-ingan-xatyn-kyzlar-tarixy-ulym-kunelemne-kutarer-ocen-cacen-aldyrtty-5857317