Гөлия Вәлиәхмәтова: “Марат сүзләремә колак салды, ул мине ишетте”

Сүзем, танылган блогер, эшмәкәр, сәяхәтче Гөлия Вәлиәхмәтова турында. Кемдер Гөлияне аранжировкалар остасы, композитор Марат Мухинның тормыш иптәше буларак та белә. Тормышта Гөлия нинди соң ул? Бу сорауга җавапны интервьюда табарсыз. 

– Сез бик күп сәяхәт итәсез, кайсы сәфәр аеруча нык истә калды? 
– Мин гел хәрәкәттә булырга яратам. Сәяхәтләр күңел халәтемә якын, башка илгә баргач, яңа хисләр, эмоцияләр туплап яңадан туам шикелле. Әни дә: “Безнең нәселдә синең кебек сәяхәт итәргә яратучы кеше юк”, – ди. Һәр сәяхәттә кызык, дулкындаргыч мизгелләр белән истә кала. Дус кызым белән Африкага сәяхәтем гомер буена истә калыр, мөгаен. Безгә Кениянең джунглиларына чын табигать кочагына бару бәхете татыды. 4 көн дәвамында тыюлыклар буенча экскурсиядә йөрдек. Зоопарктагы фил, жирафларны иректә булганнары белән чагыштырып та булмый. Алар шундый зур. Шул минутларда бала-чага кебек шаккатасың, кайвакыт куркып та куясың. Тыюлыклар буенча сәяхәтебезнең берсендә зур филне күрдек тә, артык якын килмичә генә машинабыз белән туктап, күзәтә башладык. Әкрен генә үз җаена барган фил көтмәгәндә безгә таба чаба башлады. Машина йөртүче тизрәк “газ”га басты, хәер, барысы да яхшы тәмамланды. Ә бит машинаң сүнеп тә кала ала, фил ике дә уйламый таптап китә. Чак кына исән калдык. Сәяхәттән тагын бер кызык хатирәм Милан шәһәре белән бәйле. Без анда килен (энесенең тормыш иптәше) белән 3 көнгә генә барып кайтырга уйладык. Соңгы көнне кире кайтырга рейсның ничәдә булуын карарга онытканбыз. Бервакыт машина йөртүче шалтырата: “Мин килеп җиттем, төшегез”, – ди. Безнең киемнәр җыелмаган, тиз-тиз әйберләрне төреп тә тормыйча гына җыеп, аэропортка ашыктык. Юлда барганда, бераз акча түләп билетларны алыштырырга булдык. Нәтиҗәдә, машина йөртүчегә безне берәр кунакханәдә калдырырга сорадык. Әйберләрне калдырдык та, шул ук машина йөртүчедән тәмле ризыклар пешерә торган ресторанга алып баруын сорадык. Ул безне шунда калдырды да, китте. Без ашадык, кире кайтырга такси тоттык. Утырдык, ә рульдәге хатын-кыз инглиз телен белми. Ә без итальянча сөйләшмибез. Озак кына тырышкач, аңлаштык. “Кая алып барыйм”, – дип сорый. Ә без белмибез! Гадәттә, ачкычларда отельнең исеме, адресы языла. Ә монда бернәрсә юк. Отельнең исемен дә, адресын да белмибез. Ярый әле, безне кунакханәгә илткән әфәнденең номеры сакланып калган. Аңа шалтыратып, көч хәл белән кунакханәбезгә кайтып җиттек. Ул көнне айлык адреналин нормасын алганмындыр.

– Балачактан хәзергә кадәр сакланып килгән иң мөһим тормыш принципларыгыз нинди?
– Әби безгә һәрвакыт туганнар белән бердәм булырга кирәк дип кабатлый иде. “Бер туганыңны кунакка чакырсаң, башкаларын да һичшиксез чакырырга тиешсең”, – дип әйткәне хәтеремдә. Хәзер туган көннәрне дә кемнәрдер дуслары, гаиләсе белән генә үткәрә. Без һәрберебезнең гомер бәйрәмендә бергә җыелабыз. Гомумән, беренче урында туганнар, якыннар аннан соң гына дуслар. Дуслык бер көнлек, ә туганлык – мәңгелек. Гаиләбез шундый бердәм, тату булуга бик шатмын. Дөресен генә әйткәндә, һәркем безнең кебек аралашып яши дип уйлый идем. Тик социаль челтәргә гаилә бәйрәмнәрен куйгач: “Безнең дә шулай булсын иде”, – дип язучылар бар. Туганнарның аралашмавы белән кешеләрне шаккаттырып та булмый, бу бик кызганыч. Һәр гаиләнең дә күрешергә шатлыклы сәбәпләре булып торсын иде. 

Тулы әңгәмә: Шәһри Казан