Freepik.ru

«Руслан «якты» кеше булуы белән йөрәгемне яулады. Танышканда ук игътибар иттем: аның яхшы кеше булуы йөзенә язылган төсле иде. Тавышы басынкы, тыныч, ягымлы, күз карашы игелекле, чит кешеләр белән дә бик әдәпле сөйләшә. Гел елмаеп кына тора. Усаллыкны бөтенләй белмидер төсле – кашын җыерганы да юк хәтта. Мин ул чакта, иртә йөккә узып, берүзем 4 яшьлек малай үстерә идем инде. Моны да Руслан аңлап кабул итте, кыенсынырга сәбәп бирмәде. Ул гомумән беркемне һәм бернәрсәне гаеп итә торган кеше түгел иде. Бик аңлаучан.

Руслан миннән өлкәнрәк, тәҗрибәлерәк. Аның фикерләве икенче. Мин аңа авызымны ачып карап утыра идем. Русланнан теләсә кайсы мәсьәлә буенча киңәш-ярдәм сорарга була. Ул теләсә кайсы сорауга җавап бирә ала. Ә ир-ат янында хатын-кыз үзен бераз наданрак итеп хис итә ала икән, аның өчен бу – бәхет. Ир-атны кызыксынып, сокланып тыңлау – ул бик рәхәт нәрсә. Әмма ир-атларның барысы да үзләрен әнә шулай итеп тыңлата алмый шул.

Руслан берничә ел элек өйләнеп аерылган. Ул мөнәсәбәтләрне ничек дөрес итеп корасын, нинди хаталардан сак буласын яхшы белә. Ул – бик төпле акыллы, уйлап эш итә торган кеше. Мин беркайчан белмәгән, күрмәгән нәрсәләрне бирде миңа Руслан: ул мине кайгыртты, минем өчен борчылды, проблемаларымны хәл итте, борчуларымнан арындырырга тырышты, кечкенә кызның күңелен күргән төсле бүләкләр, сюрпризлар, матур комплиментлар белән сөендерде. Мин – хәтта сабый чакта да мондый нәрсәне күрмәгән кеше. Мине бу кадәр яратуларын моңарчы беркайчан тойганым булмады. Мин бәхетемә ышана алмый азапландым. Мин кемгәдер шул дәрәҗәдә кадерле, кирәкле кеше була аламмыни? Җитмәсә, бала белән.

Берүзе кечкенә бала үстерүче ялгыз яшь хатын өчен Руслан – чын язмыш бүләге иде. «Әйдә, ярдәм итәм», «илтеп куям», «килеп алам» ише сүзләре белән Руслан үзенә көннән-көн ныграк гашыйк итте. Ул һәрвакыт ярдәм итәргә атлыгып торды. Сорамасам да, гел килеп җитә торган иде. Килгән чакта беркайчан буш кул белән килмәде. Кибеттән пакет-пакет азык-төлек ташыды, чәчәк бәйләмнәре белән сөендерде. Машинасы белән улымны бакчага илтеп куярга, барып алырга ярдәм итте. «Кирәк-ярак булса, әйт, алып бирәм, кыенсынма», – дия торган булды. Ул минем өчен теләсә нәрсәгә әзер иде. Сора гына – эшләячәк, табачак, юнәтәчәк, алып килеп бирәчәк. Чын ир-ат шушындый була икән, диеп уйлаганым бүген дә истә...

Руслан тиз арада мине үзенеке итте. Тормышыма килеп тә керде, мине үзенеке итеп тә куйды – сизми дә калдым. Ир-ат шундый булырга тиештер, мөгаен, дип уйладым. Тәвәккәл, җитез, кыю. Озак уйланып йөрми – тота да эшли. Мин Русланның җитезлегеннән бераз куркып та куя идем... Танышуыбызга 1 ай да юк иде әле – Руслан мине әти-әнисе, абыйсы белән аның хатыны янына, гаилә бәйрәменә чакырды. Мин аптырашта калдым. Гаиләсе белән таныштырыр өчен, ул бит мине үзе дә юньләп белеп бетерми әле... Артык иртә түгелме? Миңа калса, гаиләң янына белер-белмәс кешене алып килеп булмый. Барырга читенсендем. Баш тарттым. Ул үгетләмәде. Ул чакта мин Русланның бу гамәлен озак анализлап йөрдем. Үзе дә минем тормышыма артык тиз килеп керде, мине дә шәхси тормышына тиз алып кермәкче була кебек тоелды. Әмма мин үземне артык уйланулардан тыйдым. Артыгын уйлап, тормышыма килгән бәхетне өркетүем бар, диеп курыктым. Әгәр дә мин шундый яхшы ир-атны гашыйк итә алганмын икән – димәк, мин моңа лаек, диеп ышандырдым үземне.

Русланның еш кына алдан килешмәгән, сөйләшмәгән килеш, «мин бүген киләм», «10 минуттан синең янга килергә чыгам» диеп хәбәр итә торган гадәте бар. Кайвакыт бу – миңа зур уңайсызлык китерә иде. Ә баш тарту мәгънәсез – ул барыбер килә. «5 кенә минутка булса да күрешик», – дип күндерә. Баштарак мин моны гашыйк ир-атның сагынуы, күрәсе килүе дип кабул иттем, матур күренеш итеп күрдем. Әмма соңрак Русланның гомумән «юк» дигән җавапны кабул итә белмәвен сизә башладым.

Кечкенә бала әнисе буларак, эшсезлектән интекмим – мәшәкатьнең очы-кырые юк. Улымны бакчага илткәч, эшкә йөгерәм. Эштән кайткач өй эшләрен эшләп, ашарга пешереп өлгерергә тырышам. Аннары улымны алырга бакчага чабам. Ял көннәрендә баланы бассейнга йөзү дәресләренә йөртәм. Минем көннәрем гел тыгыз, эшемнең бетеп торганы юк. Ә Руслан миңа көне буе берөзлексез язып утырырга мөмкин. Иртәдән кичкә кадәр язышып утырыр өчен, кешенең бер эше дә булмаска тиеш бит. Аның бер шөгыле, эше, мәшәкате дә юк микәнни... Баштарак, әлбәттә, без, бала-чагалар төсле, көннәр, төннәр буе аралаша идек. Иртә белән торуы бик читен булачагын аңласак та, төне буе сөйләшеп чыга идек. Әмма бала-чагалыкка бирелеп, гыйшык сихереннән исереп алганнан соң, тормышка кайтырга да вакыттыр...

Беркөнне Руслан безгә кибеттән ике пакет тутырып азык-төлек алып килде. Пакет эчендәге чекка игътибар иттем: 3 мең тирәсе чыккан иде. «Сезгә яхшылык эшлисем килеп, кешедән акча алып тордым, акчам юк әле бу арада», – диде Руслан. Кәефем кырылды. Мине борчып, бу хакта ачыктан-ачык сөйләвен аңламадым. Сорап та китертмәдем бит мин ул ризыкларны. Үзе алып килде. Мин үземне ничек хис итәргә тиеш? Гаепле итеп хис иттем. Безгә бик күп акча түгә шул, артык иркәли, шуңа акчасы җитмидер, диеп уйладым. Русланны кызгандым. Булмаган акчасына да безнең күңелне күрергә тырыша, дидем. Әмма шулай да бу яшьтәге ир-ат өчен кибеттән 3 меңлек азык-төлек алып чыгу проблема булырга тиеш түгелдер...

Тулырак: https://intertat.tatar/news/ire-tarafynnan-aberlanep-yasagan-xatyn-suzemne-tynlasan-kyinamyi-idem-dide-5864141