Кыз чакта, сизмәсәләр ярар иде, дип, гарип кулымны кесәмә яшердем

Хәер, урам яктан караганда йорт-җирләре кешенекеннән азрак кына калыша, аның каравы бит өй эченә бәхет, ярату кереп тулган!

“Хәле киткәнче кыйнады...”
Саулыгының кимчелеген “йотып”, гөрләтеп яшәүләре бәлки, җиңел дә түгелдер. Рәмзия апа Закирова белән Рафыйк абый Сәләхетдиновның, чынлап әйтәм, сабырлыклары тау тиклем, түземлекләре дә төпсез. Буа районы Югары Лащы авылы халкы да аларның үз көчләрендә тормыш итүләренә гаҗәпләнә.

“Бакчаларында бер бөртек чүп үләне күрмәссең!” – диләр. Яшәүләре дә элеккегечә – мичләренә утын ягалар. Кайтарткан агачларны туганнары яисә күршеләре кисеп кенә бирә, ә менә пүләннәрне Рафыйк абый сыңар кулы белән берүзе яра икән. Икәү әрдәнәгә ташып өяләр. 

– Туганнар, күршеләр ташламый, рәхмәт. Күмәкле эшкә сызгырабыз инде, килеп җитәләр! Күп вакыт кыенсынабыз да. Авыл җирендә эш бетәме? Күтәрәсе, төшерәсе, турыйсы, ваклыйсы, сиплисе, саный китсәң... Гел кешене көтәсең мени. Яз көне, үзебез селкеник дип, Рәмзия белән бакчага көрәк күтәреп чыгабыз, күрүгә күршеләрнең йөгерешеп керәселәрен дә беләбез. Бер карыш җир китмибез, күрше егетләре, бураннар туздырып, казып та бирәләр. Эш ул чыгымсыз ат кебек сеңлем, сыңар кул белән бик йөгәнләп булмый. Сукмакларны да кышы буе икәү көрибез, икебезгә ике кул, ике көрәк! Җәйләрен бакчада үзем кайнашам, Рәмзиягә өйдә дә эш җитәрлек. Бәрәңге алышырга туганнар килә, күршеләр керә. Суганын да күп итеп утыртабыз, кишерен дә. Безнең суганнарны күрсәгез икән – кайсысы минем йодрык кадәр! “Сөеп үстерсәң дә болай уңмас!” – ди күргән кешеләр. Икәү үремнәргә үрәбез. Помидор чәчәр вакыт та җитте менә, балчыкларын әзерләдем инде. Рәмзия апагыз сортларын караштыра әнә. Орлыгын үзе ясый. Иртә чәчкәч, бераз азаплырак. Җәй җиткәнче, тәрәзә буе үсәләр. Кыраулар бетмичә, чыгарып булмый тиз генә. Аның каравы, помидорлары иртә өлгерә. Үсентеләрне без җиргә яртылаш бөкләп утыртабыз. Тамырын көчле итсәң уңышын җыеп бетерә алмыйсың, – ди Рафыйк абый. 

Аның белән сөйләшүе дә кызык. Кете-кете үзе дә көлә, сине дә мәзәкләп көлдерә! Рухы белән нык кеше ул. Авырлыкның күзенә карап яшәсә дә, бирешми. 
– Кулсыз калгач, сабый бала сыман яңача яшәргә өйрәндем. Бәрәңге әрчи алмыйча азаплануларым... Бер кул белән генә ипи кисүләре дә кыен, башкасын әйтмим дә. Рәмзия апагыз әнә бәрәңгене тезенә куеп әрчи, – ди Рафыйк абый.

Ә Рәмзия апаның бүгенге тормышында үз куанычы! 
– Аек ир белән яшәве үзе бәхет, сеңлем. Күпне күрдем. “Тормыш мине хәле киткәнче кыйнады”, – дим. Кимсенеп гомер иттем... – ди Рәмзия апа. – Кыз чакта, сизмәсәләр ярар иде, дип, гарип кулымны кесәмә яшердем. Кич чыгар идек. Ходай чибәрлекне биргән бит! Егетләрнең дә күзе миндә генә. Кыенсынам... Кызлар белән без алда, алар арттан кайта, элек шулай озата иде егетләр. Капка төбендә җен көчләре белән этеп җибәрәм дә кереп качам. “Араларында иң шыпырты кебек, дию кебек кылана!” — диде бер егет. Мин бик сөйләшер идем дә, гариплегем бар... 

Газиз әнкәсенең 12нче баласы ул, төпчеге. Сабый чагында бишектән егып төшермәсәләр, кулы гарипләнмәс иде дә. Елап үрсәләнгәндә терсәктән кулы чыкканлыгын, кызганычка каршы, күрмәгәннәр. 

 – Чыккан кул үсә мени, соңрак сизгәннәр дә. Кайларга гына алып бармадылар – табиблар, им-томчылар. Апас районының Багыш авылындагы бер имче карчык артка таба караган кәкре терсәгемне җайлап кына борды да. Тагын килергә чакырды, җайлап бетерәм, дигән иде. Алып бармадылар. Мин бит сеңлем сукыр әбидә үстем. Үземнекеләргә сыймадым. Фатыйма әбигә дә кирәк түгел, артык кашык идем, – ди Рәмзия апа. 

Тулырак: http://shahrikazan.ru/news/әy-yazmyish/kyz-chakta-sizmslr-yarar-ide-dip-garip-kulymny-kesm-yasherdem