«Үги әни белән яшисең, димәк, ачлыктан интектерәләрдер сине...»

– Улым, син миңа һәрчак елмаеп йөрергә, әниеңне онытмаска сүз бир, мине юксынганда күккә кара да, минем белән сөйләш, яме, сабыем? – дип кысып-кысып кочаклады әнисе аны. 

– Ятим калды балакай, – дип пышылдашты аларның өенә җыелган әбиләр. – Ни булыр хәзер аның белән? Сиксән ягындагы Сания аны аягына бастыра аламы соң? Үзе дә гел чирләп йөри бит.

Әбиләр яулык читенә күз яшьләрен сөртеп елый иде, ә берни аңламаган Марсель өй уртасындагы тимер караватта яткан, тирән йокыга талган әнисеннән күзен алмады.
–  Бар, сабый, бар әниең белән хушлаш, – диеште әбиләр.
– Марсель ятим түгел, – диде малайның дәү әнисе телгә килеп. – Аның әтисе бар.

Башкалар тынып калды. Шуннан соң алар авыл башына, зиратка китте. Әнисенең мәңгелек йортка күченүен аңламаган малай аның каберенә ташланды.
– Әни, әни, – дип сулкылдап кычкырды ул. – Мин ничек яшәрмен?

Күрше абыйсы күтәреп алды аны. Алды да куенына сыендырды: 
– Марсель, нык бул, әниең хәзер күкләрдә инде.

...Әнисе өйрәтеп калдырганча, малай көн дә урамга чыга, күккә карый да, әнисе белән сөйләшә иде. Дәү әнисе Сания әби бик коры кеше шул, аннан ниндидер җылылык, мәрхәмәтлелек көтмә.
– Карале, улым, иртәгә әтиең килә, сине алып китәчәк, анда үги әниең булачак. Курыкма аннан, игьтибар да итмә. Мин үзем дә үги әни белән үскән кеше, җанымны ала иде. Күрмәгәнемне күрсәтте. Син курыкма, ач тотсалар, үзләре күрмәгәндә генә ипи кисәкләрен алып мендәр астына яшер дә, шуны кимер. Шулай ачтан үлмәссең, – дип киңәшләрен бирде Сания карчык.

– Үги әнигә бирмә, бармыйм мин аларга. Мин сине тыңлармын, утын әзерләрмен, мәктәптә бишлегә укырмын, дәү әни... – дип үкседе малай.

– Сине миндә калдырмаячаклар, карт инде мин, әниеңне, сине үстердем, әмма мин карт шул, – нинди коры холыклы, юк-барга да әрли торган әби дә тын гына елый иде.

Аннары зур ак төстәге машина килде дә Марсельне шәһәргә алып китте. Әтисе аны үзенең хатыны Кадрия белән таныштырды. “Хәзер безнең белән яшәячәксең”, – дип аңа бүлмәсен күрсәттеләр. Марсельдән ике яшькә кече уртак бер кызлары бар иде.

Бер атна буе малай бүлмәдән чыкмады, бүлмәсендәге өстәл астына кереп утыра да, шунда акрын гына елый. Караңгы төшкәч, тәрәзәгә карый, әнисе белән сөйләшә, әбисенең килеп алуын көтә. Үги әнисе бала ояла дип, поднос төяп азык кертә дә, шуны өстәл өстендә калдыра торган булды. Аны ашарга чакыралар, ә ул башын чайкый, теләмим, янәсе. Ә төнлә, бөтенесе дә йокыга талгач, аш бүлмәсенә керә, умырып-умырып ипи ашый, ә берничә телемен үзе белән бүлмәсенә алып керә. Җылы батареяга куя да, төнлә кибә, ә иртән мендәр астына яшереп куя. 

Шулай да үги әнисе тапкан бит ипи телемнәрен, әтисенә күрсәткән, ә ул Марсельне оялтырга тырышты.
– Марсель, без сине ашатмыйбызмы, син нәрсә уйлап чыгардың тагын? Барысы белән дә өстәл артына утыр, теләгәнчә аша, башка болай эшләмә, – диде әти кеше.

Шуннан соң гына чакырган саен өстәл янына чыга, алар белән ашый башлады малай, әмма сохари киптерү уеннан кире кайтмады.

Тулырак: http://shahrikazan.ru/news/әy-yazmyish/gi-ni-beln-yashise-dimk-achlyktan-intekterlrder-sine