Кадерле кешемнең кадере

Аяк астымда җир убылгандай булды, басып тора алмас хәлгә килдем. Шул арада көчем генә түгел, йөрәгемдәге бөтен яшәү дәрте сүнде кебек. Күз алларым караңгыланды, яшь бәреп чыкты. Башымда бары бер сорау: ничек инде?

 Әхтәмнең телефоны чын-чынлап кулны пешергәндәй. Әмма атып бәрә дә алмыйм. Күзләрем телефон экранында: «Әхтәм, безгә тиз арада очрашырга кирәк. Синең белән киңәшләшәсем бар. Роза.» Нинди Роза? Әхтәмнең телефонын нигә карадым? 

Гомеремдә аның телефонын актарганым юк иде бит. Ә бүген шайтан котырттымыни?  Нигә Әхтәм телефонын калдырып чыгып киткән дә, нигә мин хәбәр килгән тавышка игътибар бирдем инде? Үземне сүктем, аны сүктем. Әмма буласы булган. Үзем дә теләмичә иремнең йөрәк эшләреннән хәбәрдар булдым. 

Хәзер нишләргә инде дигән уйдан шашар чиккә җиттем кебек. Ә бит шундый бәхетле яшәдек. 25 ел  уртак тормыш. Өч балабыз үсеп җитте. Инде тиздән әби белән бабай булачакбыз дип өметләнеп йөрибез.  Безнең хисләр яшьлектәге кебек кенә түгел инде, үзара ышаныч-хөрмәткә корылган, ныклы дип сөенеп йөргән идем. Сөенечем буш куык булып чыгамы инде?! Гомер буе бер-беребезгә ышандык, ике арада бервакытта да көнләшү булмады. Тормыш  булгач табак-савыт шалтырамый калмый, әмма озаклап үпкәләшеп тә йөрмәдек. Тиз сүнә идек. Ә монда... Артымнан килеп аркама пычак кададылармыни?! 

Роза исемле хатын-кызларны барларга тотындым. Кем булырга мөмкин соң? Кем? Эшендә дә андый исемле хатын-кыз коллегалары юк иде бугай. Уйлый торгач, исемә төште. Иптәшенең Роза исемле хатынга өйләнгәнен сөйләгән иде бугай. Ә бәлки ялгышамдыр... Истә калмаган, күрәсең, игътибар итмәгәнмен. Ә игътибар итәргә кирәк булган икән шул... 

Ул хатынны күз алдыма китерергә тырыштым. Яшь, чибәрдер, мөгаен. Телефонны куйдым да, көзгегә барып үземә күз салдым. Соң мин дә төшеп калган хатын түгел бит. Өйдә дә тыныч, рәхәт. Әхтәм, эштән кайткан саен, безнең өйдән дә рәхәт җир юк, ди...

Ишек ачылган тавыш ишетелде. Әхтәм кайтты. Башыма кан шаулап йөгерде кебек. Йөрәгемнең тибеше бөтен өйгә ишетелә сыман. 
– Мин кайттым. Телефонымны өйдә онытканмын икән бит. Шалтырап аптыратмадымы сине, – дип, килеп, гадәттәгечә, битемнән үбеп алды. 

– Юк, шалтырамады – дидем, һаман тынычлана алмаган өчен үз-үземне битәрләп. Сиздерәсең бит инде!
– Бар да яхшыдыр бит? Төсең качкан кебек...
– Әйе, әйе. Әбәткә кадәр чәй эчеп алыйк, әйдә, – дип, кухняга кереп китәргә ашыктым. 
   Чәй ясагач, Әхтәмне чакырырга дип залга чыксам, Әхтәм телефонын тотып уйга калган. 
– Әйдә, чәй эчәргә. Нигә уйга калдың?

Ул ялт кына миңа карады. Әмма берни эндәшмәде.  
– Җаным, миңа тиз генә эш буенча барып кайтырга кирәк. Озак тормам. Кайткач, эчәрбез, яме, – диде дә, тиз генә киенеп чыгып та китте. Бер сүз әйтергә дә өлгермәдем.
Ул көнне бик соң кайтып керде. Әхтәм кайтканчы тәрәзәдән тәрәзәгә йөреп арып беттем. Кайтыр да: «Мин синнән китәм», – дип әйтер кебек иде. Һич кенә дә үземә урын таба алмадым. Йокларга ятар вакыт җиткәч кенә ишек ачылган тавыш ишетелде. Мин инде башка түзеп тора алмадым.

Тулырак: http://www.syuyumbike.ru/news/otkrovenie/kaderle-keshemne-kadere