Һәр авылның атаклы, «яраткан» үз исереге була. Аның исеме гадәттә кеше теленнән төшми, авылда андый-мондый хәлләр булса, иң беренче аны уйлый авыл халкы. Хәзер исереп, җирдә аунап ятучылар шактый кимеде. Ләкин үзем белән булган бер вакыйга күңелемә һаман тынгы бирми. Шул вакытны кире кайтарып: «Исерек, дип сүкмәгез!» – диясе килә.
