Гаилә коруыбызга инде тугыз ел. Җиде ел очрашып кына йөрдек. Иремнән 8 яшькә кечерәк мин. Җәннәт кебек дөнья, дөресен генә әйткәндә, кияүгә чыгуга ук башланган иде. Ирем мине күтәреп кенә йөртмәде. Бернәрсәгә дә чик куймады, теләсә нәрсәгә бәйләнеп, сөйләнеп җәфаламады. Көнләшмәде дә. Бөтенләй. Ә мин аның бераз гына булса да көнләшүен тели идем. Яратмыйсыңдыр, шуңа көнләшмисең, дип әйткәнем дә булды. «Ник бер-беребезнең җанын талкырга соң, мин бит сиңа ышанам», – дип әйтә торган иде. Калганында дөньям түгәрәк булды.

 Улыбыз туды. Күптән көтелгән бала булгангамы ул улыбыз өчен җанын бирергә риза булып яши. Һәрвакыт миңа ярдәм итте. Дөресрәге, ул өйдә булганда миңа бала карарга кирәк тә түгел иде. Үзе ашатты, үзе коендырды. Син ял ит бераз, дип, бала белән урамга чыгып китеп йөреп тә кайтты. Боларның барысы өчен дә бик рәхмәтлемен иремә. Аны яратуым, аңа карата хөрмәтем тагын да артты. 

Балага 6 ай булгач, өйдә утырып туйганымны аңладым. Кеше белән аралашу һава кебек җитми иде. Аннан соң мин иремә караганда ике-өч тапкыр күбрәк акча эшли идем. (Юк, бу җәһәттән бервакытта да дәгъва белдергәнем булмады.) Әлбәттә, бала ялында булгач, аякны юрганга карап сузарга кирәк булды. Озак кына уйлап йөрдем дә ирем белән сөйләштем. Ул минем тәкъдимгә риза булды. Шулай итеп без рольләрне алмаштык. Ул – бала белән өйдә, мин – эштә. 

Бала тапканнан соң тазарып киткән идем, эшкә чыккач ябыктым. Буй-сыным элеккедән дә яхшырак булды. Ирем мактап бетерә алмады. Аңа минем матур булуым бик мөһим иде. Эшкә, кеше арасына чыккач, билгеле, үзеңне карый башлыйсың. Киемнәр алдым, косметика куллана башладым. Чәчләремне кистереп, буяттым. Ирем башта сокланып туя алмады, әмма соңыннан... Ә соңыннан минем теге хыялым чынга ашты.
 Беренче мәлләрдә шундый кызык иде. Ул көнләшә, ә мин уенга җибәрәм, көнләшүе мине «яндырып» кына җибәрә. Соңыннан туйдыра башлады, чөнки ирем чын-чынлап көнләшергә кереште. Хыялымның ахмак булуын шундук аңладым. Бик авыр икән ул! 

Тулырак: http://syuyumbike.ru/news/otkrovenie/teli-belmasan