Кыз булу гаепме?

Үсмер чакта әдәбият дөньясында яшәдем. Китапларда укыган мәхәббәт миңа да килер дип хыялландым. Җитмәсә, әти белән әнинең мөнәсәбәтләре наз һәм җылылык белән тулы иде. Инде без буй җитсәк тә, алар урамда җитәкләшеп йөриләр, бер-берсенә мәхәббәтле карашлары да суынмады. Ир белән хатын арасындагы мөнәсәбәт менә шундый булырга тиеш дип санадым һәм үзем дә шул модельне эзләдем. Егетләр белән йөргәндә дә чикне узмадым. Үземне сакладым.

 Институтның соңгы курсларында әле мин кыз идем. Дус кызларым хәтта көләләр дә иде. Юк, туйдан соң гына булачак дигән максат белән яшәмәдем яшәвен. Бары тик аны көттем. Бердәберемне. 

Данилне күрдем дә, аңладым. Ул! Мин көткән бердәнберем! Ул минем янга танышырга килгәч, аякларым тотмас булды. Җир тетри башладымыни! Аның күзләреннән башка берни күрмәдем, хәтта нәрсә әйткәнен ишетмәдем. 

 Ә аннан мәхәббәт тулы көннәр башланды. Ул бик игътибарлы, назлы иде. Очрашкан саен безнең уртак киләчәгебез хакында сөйләде. Мин инде аңа кияүгә чыккан көнемне күз алдыма китереп яши башладым. Туачак балаларыбыз турында хыялландым. Ул миннән җиде яшькә зуррак иде. Яшь арабыз зур булу да аңа карата ышаныч тудырды. Җил-яңгырдан саклап яшәячәк ир булуына иманым камил иде. Һәрвакыт аны уйлап яшәдем. Төшләремдә аның белән саташтым. 

Без көн саен күрештек. Сөйләшер сүзләребез бетмәде. Ул мине ярты сүздән аңлый иде. Нәкъ минем әни белән әти кебек дип уйладым. Аның карашыннан ук эрегәнемне аңладым. Ул: «Ниһаять, мин сине таптым», – дип пышылдый иде колагыма. Мин аңа ышандым. Үземне аңа саклавыма сөендем. Моның аның өчен зур бәхет булачагына шигем юк иде. Юк, без бу хакта сөйләшмәдек, ул минем кыз булуым турында белми иде. Бәлки бу хакта уйлап та карамагандыр, хәзерге җәмгыять өчен бу уйлар искелек калдыгы булып санала бит. 

Өч ай очрашып йөргәннән соң ул мине дустының туган көненә чакырды. Туган көн табигатьтә дустының бакчасында узачак икән. Мин аның кызы булып баруым белән горурландым. Шундый рәхәт кич иде ул. Без учак тирәсендә утырдык. Ул әкрен генә минем муенымнан үбә башлады. Иреннәре тигән саен тәнем буйлап рәхәт бер дулкын йөгерде. Башкаларга сиздерми генә аркамнан сыйпады. Мин аңа карадым да: «Әйдә, киттек», – дидем. Ул барысын да аңлады. Мине җитәкләп алды да, без ерак түгел генә яр буена киттек. Анда барып җитүгә курткасын салып чирәмгә җәйде. Аның назларыннан башым әйләнде, сулыш алу авырлашты. Мин тормышымда җитди адым ясарга әзер икәнемне аңладым. Мин көткән кеше ул иде! 

– Мин әллә синең беренче кешең?
Аңа гына саклаган бүләгем турында сизеп алуын аңладым. Күзләремне ачмыйча да:
–    Әйе, мин бары синеке генә, – дидем. 
Шунда ул кисәк кенә мине этеп җибәрде. Күземне ачып җибәрүгә аның салкын усал карашы белән очраштым. Ул тиз генә торды да елга таба китте. Мин нәрсә булганын аңламыйча да, селкенергә куркып утырдым. Дөрес аңламадым, ахры, болай булырга тиеш түгел иде бит дигән уй башымнан китмәде. Ул килде дә берсүз әйтмичә киенә башлады
–    Нәрсә булды? Мин сине үпкәләттемме әллә? – дип сорадым тыныч кына. 
–    Ник син миңа бу хакта әйтмәдең. Син әйтергә тиеш идең. Яратмыйм мондый сюрпризларны.
–    Хатын-кыз булып тууыма, теләсә кем белән йоклап йөрмәгәнемә гаепле түгел бит инде мин.
–    Гаепле. Шушы яшеңә җитеп кыз булып йөрүеңдә гаепле. Беркемгә дә кирәк булмадыңмы? Шуңа миңа ябыштыңмы? – диде ул мыскыллы көлеп.

Тулырак: http://www.syuyumbike.ru/news/otkrovenie/kyz-bulu-gaepme