Кызыксынуым соңгы чиккә җиткәч, яннарына барам. Исәнләшәм дә, тел очындагы соравымны бирәм:
– Кем җирләнгән монда?
– Бабай, - ди бабай.
– Ничәнче буын бабагыз?
– Белмим.
– Ә башка бабаларыгызның каберләрен беләсезме?
– Үз бабам сугыштан кайтмаган. Ә калганнарын юк, белмим шул.
– Монысын каян беләсез? Нигә бу каберне генә җыештырасыз? Нәрсә эшләгән ул бабагыз?...
– Анысын да белмим. Үзем дә әтидән кызыксынып сорашкан идем, ул да әйтә алмады. Бабасы да белмәгән. Бик күптәнге кабер, күрәсең.
– Ә нигә шулай карап торасыз?
– Әти кушып калдырды. Аңа бабасы әйткән булган. Борынгыдан килгән хөрмәт, тапшырылган васыять бу.
Янәшәдә торган балага сорау бирәм:
– Ә сиңа бу зиратны карарга әтиең әйтеп калдырдымы соң әле?
– Юк, мин моны әйтмичә дә беләм!
Мин борылып үз юлыма китеп бардым. Хәзергәчә җавап табылмаган сорауларым тагын бергә артты. Гасырлар буена онытылмас булып, ничек шулай ул-оныклар күңеленә кереп каласы?
Моның өчен күпме яхшылыклар эшлисе дә, нинди изгелекләр кыласы икән?!

Тулырак: http://shahrikazan.ru/news/yazmalar/onyklar-kelen-nichek-kerep-kalasy-gyybrt