Ана кызын бала табу йортында калдырырга тели. Кире уйлый, үстерә, кияүгә бирә. Хәзер кызы бала таба алмый

Ана кызын бала табу йортында калдырырга тели. Кире уйлый, үстерә, кияүгә бирә. Хәзер кызы бала таба алмый.

“Сердәшләр” битен укып утырам. Берәүнең дә эче буш түгел икән бит. Ә мин ничәмә-ничә еллардан бирле күңелемне борчып килгән серемне кеше белә күрмәсен, дип куркып яшим.

Кызымның бала көтүен сизеп алганда төшерергә соң иде инде. Үзе дә бала бит әле, 18 яшь кенә тулган. Баласының кемнән икәнен әйтергә теләмәде. “Тапсын, үстерербез, – диде ирем. – Син дә үзеңне бик бетермә, бездән генә калмаган”. Шулай дисә дә, аның ничек борчылганын сизәм. Ул көннәрдә ак чәчләре сизелерлек артты.

Тугыз ай үтте. Кеше күзенә күренмәс өчен урамга да бик чыкмаска тырыша идем. Эштән дә башымны иеп кенә кайтам. Өйдә дә киеренкелек. Ниһаять, кызыбызны бала тудыру йортына озаттык. Кыз бала туды.

Тулырак газетабызның алдагы санында